1. Katharsis.

Poranne słońce wznosiło się coraz wyżej nad horyzont, nadając niebu pogodnej, lazurowej barwy. Zaparkowałem samochód na parkingu, zabrałem plecak z tylnego siedzenia, wsunąłem na nos okulary przeciwsłoneczne, po czym zakluczyłem wóz i ruszyłem w stronę boiska zapełnionego licealną społecznością. Otworzyłem drzwi wejściowe i automatycznie zalała mnie fala typowego szkolnego hałasu. Okulary założyłem na głowę. Nie zatrzymując się po drodze, skierowałem się od razu do sekretariatu, gdzie miałem sfinalizować kwestię dokumentów w sprawie mojego rzekomego przeniesienia z innej szkoły do tego liceum. Trwało to jakieś kilka minut, wyszedłem z pomieszczenia dość pośpiesznie, idąc przyglądałem się mojemu planowi lekcji. Szkolny korytarz gromadził szeroką gamę różnych osobowości, mniej i bardziej szokujących, mniej i bardziej wyróżniających się z tłumu. Niektórzy stali potulnie pod klasami, inni wydurniali, zupełnie nie licząc się z myślą, że spóźnią się na lekcje. Była też tradycyjna szkolna elita, chociaż w wypadku niektórych, to co najwyżej ich marne podróby. Kujoni, outsiderzy, członkowie miejskich drużyn sportowych i wszyscy pozostali, czyli skład uczniów niczym nie odbiegający od innej tradycyjnej szkoły.
Studiowałem właśnie rozkład klas, a Ci, którzy pozostali wciąż na korytarzu łapali ostatnią minutę przerwy, by dotrzeć na czas na pierwszą lekcję. W niedalekiej odległości dostrzegłem biegnących piłkarzy, a jeszcze dalej grupkę roześmianych czymś do rozpuku dziewczyn, którym zresztą chyba nigdzie się nie śpieszyło. Jedna z nich zachowywała się nad wyraz głupio, głośno śpiewała (o, ile to w ogóle można było nazwać śpiewem) przy czym wykonywała jakieś dziwne tańce. Krótko mówiąc, niezrównoważona świruska. Mijając je chciałem ją wyminąć, ale dziewczyna nie zauważyła mnie i straciła równowagę.

*

— …so baby whenever you're ready! — śpiewałam donośnie, jednocześnie próbując naśladować jedną z bollywoodzkich tancerek. Niezbyt sukcesywnie. Mimo tego bawiło nas to. Automatycznie przerwałam śpiewanie, czując, że na kogoś wpadłam. Mrugnęłam kilkakrotnie rzęsami, moje oczy dostrzegły średniego wzrostu błękitnookiego blondyna.

— Przepraszam, bardzo przepraszam — rzuciłam, schylając się po książki, które wypadły mi z rąk, gdy na niego wpadłam. Podniósł jedną z nich. Och, co za szarmancka.

— Wszystko okej? — zadał pytanie niemal szepcząc, unikał mojego wzroku.

Mam coś na twarzy czy jak? Przemknęło mi przez myśl.

— Odgrywając tańce godowe na korytarzu stwarzasz niebezpieczeństwo, wiesz o tym? — chłód jego głosu wywołał gęsią skórkę na moim ciele. Jego wyraz twarzy wskazywał na to, że był bardzo dumny ze swojej "riposty". Mentalnie przewróciłam oczami, obserwując jak dumnie nastrasza się jak paw. Uśmiechnęłam się na przekór jemu, odpychając falę sarkazmu jaką mnie zalał.

— Serio? Bo jednak, mi wydaje się, że Pan od BHP nie miałby żadnych zastrzeżeń. Kiedy widział mnie ostatnio odgrywającą te tańce godowe – wyraźnie zaakcentowałam dwa ostatnie słowa sztucznie, uśmiechając się do niego — nic nie powiedział, ale dzięki za troskę. To pa — pomachałam mu ręką na pożegnanie i go wyminęłam.

— I tańce godowe – zaakcentował podobnie jak ja — trzeba umieć tańczyć — taka mała dygresja, skarbie. To pa — znów udał mój ton głosu, cholernie nieumiejętnie zresztą.

Zmierzyłam go wzrokiem od góry do dołu i skierowałam się pod klasę.             

— Co za frustrat — zakpiłam. Dziewczyny szybko do mnie dołączyły i spojrzały na mnie znacząco. Po chwili niedbale odwróciłam głowę do tyłu i natrafiłam się na jego wzrok. Kiedy zorientował się, że zauważyłam jak mnie lustruje szybko przeniósł wzrok na kogoś innego.

— Ale za to jaki przystojny — odparła podekscytowana jego wyglądem Kaitlyn, ignorując moją osobę.

— Nie kojarzę w ogóle tego chłopaka. Czy to nie przypadkiem ten nowy? Pan Castle mówił, że jakiś chłopak na dniach ma dołączyć na nasze zajęcia – zapytała Irma, a Jenna mruknęła i kiwnęła głową na potwierdzenie.

— Skąd jest, wiecie może? – kontynuowałam.

— Nie bardzo — Jenna pokręciła głową.

— Obiło mi się o uszy, że jest z zachodniego wybrzeża. Seattle, te strony - oświadczyła Nathalie.

— Pewnie wyrzucili go z poprzedniej szkoły za ten grobowy nastrój i zbyt wysokie mniemanie o sobie — zaśmiała się Irma, na co wszystkie zawtórowałyśmy jej śmiechem.

— Wystarczy mi na dziś rozmów na temat jego osoby, zmieńmy temat —poinformowałam stanowczo, chcąc wyzbyć się z mojej głowy krążącego widoku jego chłodnego, a jednocześnie kpiącego spojrzenia.

— Dopiero co zaczęłyśmy - śmiała się Margaret.

— No właśnie, i lepiej na tym skończmy — skwitowałam.

*

Popołudniowe promyki marcowego słońca nadawały wnętrzu jaskrawego odcienia. Zasłoniłam kremowe żaluzje do połowy długości i usiadłam przy fortepianie, znajdowałam się w moim ulubionym pomieszczeniu w tej szkole. W sali muzycznej.
Podobnie jak dzisiejszego popołudnia, często przychodziłam tu po lekcjach i grałam czy śpiewałam, to była taka moja odskocznia. Muzyka zawsze przenosiła mnie w inny wymiar. W zupełnie inną rzeczywistość. Tam gdzie ja spisywałam zasady. Czułam się wtedy nieco jak Alicja po drugiej stronie lustra, towarzyszyło mi uczucie niepewności i strachu, ale nadal było lepiej niż w realnym świecie.

Nuty przelewające się w dźwięki, które wydobywały się spod białych i czarnych klawiszy mojego ulubionego instrumentu koiły każdy niepokój, nerwy, złość, smutek, żal. Wszystkie negatywne emocje. Zapomnienie. Chwilowe zatrzymanie piasku w klepsydrze czasu. Wstrzymanie postrzegania świata rozumem, a pozostawienie tego zmysłom i duchowej części siebie, pierwotnym instynktom. Możliwość oddania się na osobności muzyce, przeżywania za każdym razem swego rodzaju katharsis. Muzyka wybitnie kamuflowała moje troski, pomagała wstać, gdy upadałam. A w leczeniu mojego tonięcia w melancholii, medycynie znanego jako depresja, była lepsza niż najlepsi psycholodzy w tym stanie, a może nawet kraju. Oczyszczenie. Warte miliony tysięcy. Choćby na kilka krótkich i ulotnych chwil, ale zawsze, kiedy tego potrzebowałam. Bez żadnych zawodów czy próśb. Od kilku lat moim „numerem ratunkowym” stał się klucz od tejże sali. Sięgnęłam po moją teczkę z nutami i otworzywszy ją na odpowiedniej stronie zaczęłam grać własną kompozycję, jeśli w ogóle można było ją tak nazwać.
                                                                                  *

Musiałem. W sumie to nadal muszę to wszystko przemyśleć. Do pewnego czasu było cudownie, miło i słodko, wręcz cukierkowato, aż szło się zrzygać. Ale potem coś się zepsuło. Ba, musiało się zepsuć. Bańka pękła, a przesłodzony świat rozmył się w zaledwie kilka chwil. A ja nie przystosowany już do świata w palecie szaro-burych barw ogłupiałem.
To wszystko miało swój początek ponad trzy lata po moim zaistnieniu. Po drodze na szczyt coś we mnie zamarło, jakaś ważna dla mnie cząstka, bez której czułem, że nie potrafię być dawnym Justinem. Nie potrafiłem nic wymyślić, moja jakakolwiek kreatywność nagle się ulotniła.

Nigdy nie chciałem stać się taki jaki jestem teraz. Nie takie miałem priorytety zaczynając to wszystko. Trzynastoletni chłopiec, który z nadmiarem entuzjazmu, nadziei, chęci do działania i radości dopiero wkraczał w świat przemysłu muzycznego nie byłby ze mnie dumny. To bolało. Cholernie. Świadomość, zbyt duża świadomość potrafi zabić. Mnie zabijała świadomość własnego zepsucia. Potrzebowałem antidotum na swoje grzechy, sam już nie wiedziałem czy podmiotowego czy przedmiotowego, byle pilnie.

Zdawałem sobie sprawę z tego, że takie myślenie było nieco głupie i lekkomyślne, ale zatraciłem wszystkie moje nadzieje w tej szkole, łudziłem się, że coś w jej murach będzie potrafiło przełamać lód w moim sercu. Odkryć na nowo moje dawne, prawdziwe ja. Czułem do siebie... żal, niechęć, wrogość, nienawiść? Sam już nie wiedziałem. Moja poczytalność była niepełnosprawna. Z jednej strony lubiłem ten stan, kiedy traciłem panowanie nad moim życiem, gdy rozum oddawał kontrolę zmysłom, niekontrolowanym rozumem zmysłom, i lubiłem go pogłębiać. Wlewać w siebie litry alkoholu naiwnie licząc na to, że fala procentów zakryje na dłuższy czas moje wszystkie problemy i troski, albo przynajmniej ich część. Albo co gorsza zwabić jakąś z moich fanek. Świnia, prostak. Nie, nie do łóżka. Przynajmniej nie zawsze. Chociaż część godności we mnie zostało. Ale dla zabawy. Pobawić się w kotka i myszkę, tak jak świat bawi się ze mną. Dla żartów, żeby się pośmiać, by nie myśleć o problemach, by zająć umysł czymś innym, by zagłuszyć sumienie...

Co się ze mną stało? Dwie skrajne postawy zaczęły mnie rozrywać od środka. Niszczyć... Traciłem również fanów. Z dnia na dzień. Ci, którzy nadal ostali próbowali mnie pocieszać, ale ja wiedziałem, że jest ich coraz mniej. W końcu kto by dalej chciał trwać przy takiej osobie jak ja? Paradoksalnie nie potrafiłem tego zaprzestać, to we mnie tkwiło, jakby całe te zepsucie wżarło się bezpowrotnie w głąb mojego organizmu.

To wszystko nie miało już sensu, moje życie też miało go coraz mniej.
Któregoś dnia wpadłem na pomysł, czy powrót do normalnego życia coś zmieni? Czy na nowo obudzi tą cząstkę uśpioną przez moją ciemną stronę? Bo skoro już nic nie pomagało, to czemu by nie zaryzykować jeszcze jeden raz?

W taki sposób znalazłem się tu. W jednym z publicznych amerykańskich liceów. Odpowiednia peruka, soczewki zmieniające kolor tęczówki, zmiana nazwiska i inne takie. Nowa tożsamość. Szkoda tylko, że w pakiecie nie było także wymiany emocji czy wymazania pamięci. Chyba nie potrafię już żyć... Chyba.

Muzyka. Od małego towarzyszyła mi w każdym momencie życia. Była moim oczyszczeniem, istnym katharsis. Dawała mi przez moment popatrzeć na świat przez różowe okulary. Kochałem to. Muzyka była moim nałogiem. Nałogiem, który pozwalał mi jeszcze jako tako egzystować. Egzystować. Bo żyć przestałem już dawno.

Dzisiejszy dzień był moim pierwszym dniem w nowej szkole. Szybciej niż myślałem powróciły do mnie wspomnienia, chociaż ledwo dosięgam pamięcią dnia, kiedy postawiłem ostatni krok w stacjonarnej szkole, bo przez większość czasu mojej edukacji miałem do czynienia z nauczaniem indywidualnym. Tym samym prawie całkowicie obcy był mi tryb chodzenia do takiej placówki, bo do tej pory to wszyscy dopasowywali się do mnie, tym razem to ja będę musiał się dostosować. Nie było tu miejsca na gwiazdorzenie czy osobiste preferencje.

Po lekcjach postanowiłem wstąpić do sali muzycznej, by chwilę się wyciszyć. Szedłem właśnie szkolnym korytarzem, będąc blisko sali usłyszałem nagle najpierw dźwięki fortepianu, a potem śpiew. To była dziewczyna. Jej głos sprawił, że na ciele poczułem gęsią skórkę i zupełnie jakby wydawane przez nią dźwięki wtopiły się w moją skórę, przedarły się do środka organizmu i utworzyły jakąś więź porozumienia, bo momentalnie poczułem cały ten smutek, rozżalenie i bezradność, które sączyły się z głębi jej głosu. Podszedłem bliżej i stanąłem obok drzwi sali, by dokładniej wsłuchać się w tekst piosenki.

 

Jest pierwszy rozdział.

Część pisania już przed tygodniem, część w tym tygodniu w autobusie kiedy jechałam na wycieczkę w góry.

Cóż, nie umiem go do końca ocenić. Jest jaki jest, ale czy genialny? 

No właśnie chyba nie, a raczej na pewno nie.

Piszę stosunkowo krótko, tak naprawdę dopiero od początku tego roku i to jeszcze z ciągłymi przerwami. 

Jeśli wam się nie spodoba ten rozdział mam ochotę przestać pisać, oczywiście tego nie zrobię, bo jednak pisanie jest czymś co lubię, nie mniej świadomość, że moje pisanie jest "takie se" skutecznie zniechęca do dalszego efektywnego 'tworzenia'.  

Klaudia x